VR1 houdt het spannend tot de laatste wedstrijd
Met 28 graden in het vooruitzicht werd er vandaag met alle liefde afscheid genomen van het geliefde kunstgras. Tijdens het verzamelen zagen we hoe de MO15 het goede voorbeeld gaf door met 8-1 te winnen. Die spirit sloeg heel even aan, want toen gingen we tellen met hoeveel we waren. Met iemand die terugkomt van een blessure, iemand die later komt en iemand die de tweede helft ons verlaat kwamen we wel op 10,34 vrouw. Reden genoeg om de smeekbede te starten naar alles wat ook maar als vrouw door kon gaan op de Hanen Weide. Gelukkig voor ons kon Emma van de MO15 onze puppyogen niet weerstaan en besloot ons een handje te helpen.
Tijd dus om richting de kleedkamer te gaan, maar 2 afslagen te vroeg werden we afgeleid door onze trainers die met de opstelling bezig waren. Een aantal zuchten, klaagliederen en inspirerende monologen over waarom we vandaag ook niet konden spelen verder, kwam Raïsa met de conclusie van dit seizoen:
“Eigenlijk zijn we echt een triest team, maar zo gezellig”.
Bijna was het tijd om de volle focus op de wedstrijd te hebben, tot Carola een ingeving had: Wie heeft er zonnebrand bij?! Gelukkig stelde Charlotte haar gerust. Nee doe niet, je bent zo leuk als je rood bent. Aangekomen in de kleedkamer dacht de trainer eindelijk te kunnen beginnen, totdat Ingrid haar laatste bevinding met ons deelde. “het is zo warm” en het kippenhok barste weer los. Je zou bijna medelijden krijgen met onze trainers, maar daar worden die kruikenzeikers hard van.
Na het praatje van de trainer en het uitlachen van de mensen die met deze hitte op het middenveld spelen, ging het al gauw weer over de hitte. Enkele ongepaste woorden passeerde de revue en Raïsa greep in met haar gezegde, een vloek mist ieder doelpunt.
Emma stond dus op doel, met voor haar Raïsa, Nena, Ingrid en Romy. Op het middenveld stonden Carola, Charlotte, Linde en Esmee en voorin startten Tabitha en Shanna. Bevangen door de hitte met een algehele zonnesteek tot gevolg stond het met rust 0-2.
Ook na de rust zette niemand een stap te veel en elke bal die maar in de buurt kwam, werd zo hard mogelijk naar voren geramd. Ook Everstein kon geen potten meer breken en na twee afschuwelijk lamlendige helften was ook de eindstand 0-2. Geen uitslagen die we gewend zijn, maar voor de verandering is dit ook wel een keer leuk.
Nog leuker is dat we volgende week onze laatste wedstrijd van dit seizoen spelen. Een degradatiekraker tegen Well VR1. De winnaar zal ternauwernood degradatie ontlopen en de verliezer is verdoemd tot het rijk der 5de klasse.
Houdoe!